ΤΗ ΤΡΙΧΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙΝ

ΤΗ ΤΡΙΧΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙΝ

Ακεί πέραν σό Δρακολίμν’, σή Τρίχας τό γεφύριν,
χίλιοι μαστόρ’ εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Όλεν τήν μέραν έχτιζαν, τή νύχτα εχαλάουντον.
Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν’ η ρόγα,
οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσι κουβαλεί λιθάρια.
Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ’ νύχταν κι ημέραν.
Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’
– Αν δίγω σε τον κύρην μου, άλλον κύρην πα ‘κ’ έχω!
– Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’ ;
– Αν δίγω σε τη Μάνα μου, μάναν άλλλο πα ‘κ’ έχω!
– Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’ ;
– Αν δίγω σε τα πουλόπα μ’, ζωήν ατά ‘κ’ εγνώρσαν!

– Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’ ;
– Θα δίγω σε την κάλη μου. Καλύτερον ευρήκω!
Μενεί και λέει την κάλην ατ’, αγλήγορα να έρται.
‘Κόμαν τον Γιάννεν ‘κ’ έλουσεν και σο κουνίν ‘κ’ εθέκεν,
‘κόμαν τα χτήνια ‘κ’ έλμεξεν, τα μουσκάρια ‘κ’ εδέκεν.
Διπλομενεί την έρημον με τ’ άοικον πουλόπον:
Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν, αδά να ευρισκάται.
Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερακήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν σο Δρακολίμν’ ευρέθεν.
– Καλή μ’, ακεί σο Δρακολίμν’, ερούξεν το σκεπάρι μ’,
ήν ποίος μπαίν’ και παίρ’ ατό, θα εν τ’ εμόν η κάλη.
Πέντε οργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν,
και άλλα πέντε κατηβαίν’ με την μοιρολογίαν.
– Κι άρ ‘κι πονώ τα κάλλια μου, κι άρ ‘κι πονώ τη νέτε μ’,
πονώ και κλαίγω το πουλί μ’ ντ’ εφέκα κοιμισμένον.
Πώς τρομάζνε τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι σ’.
Κι άμον ντο σείουν τα μαλιά μ’, να σείουν οι διαβάτοι.
Κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ’, να τρέχ’ και το ποτάμιν!
– Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’, μην καταράσαι,
Αδέλφια έεις σην ξενειτιάν, έρχουνταν και διαβαίνε.
– Κι άμον ντο στέκνε τα γόνατα μ’, να στέκει το γεφύρι σ’.
– Κι άμον ντο στέκνε τα μαλιά μ’, να στέκνε οι διαβάτοι.
– Κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυα μ’, να στ’εκει το ποτάμι!
Τρί’ αδελφάδες έμνες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι.
Είνας, έχτσεν την Άδεσσαν κι άλλε το Δεβασίριν
κι εγώ η τρικατάρατος, τη Τρίχας το γεφύριν!

Ου παντός πλείν ες Πόντον

Πόντος έν’, άστρον φωτεινόν

Advertisement

Μεγάλη Τρίτη – ση Γιούρα το μαγαζιν σην Οινόη (Iλεσλή)

Έτον αργάν η ώραν σο καφενείο τη Λεωνίδα και επείνασα. Ντο θα τρώμε λεατς. Ας εχπάσκουμες σην Οινόην να τρώμε κόταν, είπεν ο Γιωρίκας. Εσέβαμε απές σην κούρσαν και εδεύαμε κιάν. Σο δρόμον, απές σα ρασία, άτο χα ο λαγόν! Ελυπέθα το και κ’ ερούξα τα φώτα’μ απάν ατ κι εφυεν.. Με τα πολλά εύραμεν τον Γιούρα. Ε σην Οινόην έμνες για τον Χρύσανθον κι θα λέμε? Ατό πα καμίαν ίενεται? Ερχενεσεν η συζήτηση. Ο Γιούρας πολλα καλά φιλίας είχεν με τον Χρύσανθον και όλον το βράδον το στόμα νατ απάν κι έρθεν. Όντες εσκώθαμε να χπάσκουμες εδέκεν μας τραγωδίας ασή Χρύσανθος το μιλέτ πε’ τραγούδησαν γι τ’ αηδόν τη Πόντονος.

Αδά εν τα τραγωδίας.

Χρύσανθος Θεοδωρίδης 1934-2005

Ει κιτί κιτί Χρύσανθε

– Πατ’ και δέβα
– Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη
– Θείας η κουτσίς

κι’ άλλα ασά τραγωδίας ατ αδακά

ΧΟΡΟΣ ΜΑΧΑΙΡΙΑ (ΠΙΤΣΑΚ ΟΙΝ)

Δεν υπάρχουν πολλές αναφορές για τον συγκεκριμένο χορό όπως στην περίπτωση του χορού Σέρρα. Μία αναφορά όμως που υπάρχει μας λέει ότι καθώς οι χορευτές ( πυρριχιστές ) χόρευαν δύο από αυτούς ξέφευγαν από τον κύκλο και συνέχιζαν με έναν χορό στον οποίο έκαναν θεαματικές κινήσεις με τα ξίφη τους. Το τέλος του χορού με σπαθιά μας δίνει ζωντανή την εικόνα της μάχης. Ο Ξενοφώντας περιγράφει στην «Κύρου ανάβαση» τη δεξίωση που έδωσε για τους Παφλαγόνες καθώς και τους χορούς αυτούς: δύο Θράκες χορέψαμε ένα χορό με συνοδεία φλογέρας, φορτωμένοι με τον οπλισμό τους, επέδειξαν δε μεγάλη ευλυγισία στα πηδήματα και στον χειρισμό των σπαθιών τους.

Ποντιακά ασήν ΝΕΤ με τον Σπύρον

Ωχ και να ίνεσαι τριαντάφυλλον σο σέρι’μ να κρατώ σε
Οντες θελώ μυρίσκουμαι όντες θελώ φιλώ σε

Pontiaka Spyros Papadopoulos
by aris53m

Ο Γιωρίκας τη Συμούλ στον ALTER

Η Ρωμανία πάρθεν απο τον Γιωρίκα τη Συμούλ

Και από έναν άλλο Γιωρίκα …

Η Ρωμανία επάρθεν

Η Ρωμανία πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλον

«Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, η Ρωμανία πάρθεν!
Επέραν το βασιλοσκάμν’, ελλάεν η αφεντία!»
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρε,
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.
Μη κλαις, μη κλαις, Αϊ-Γιάννε μου, μη δερνοκοπισκάσαι.
Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Η νοσταλγία των παλιών προσφύγων

Ποντιακή Μουσική

Ο Γιώργος Αμαραντίδης, γέννημα και θρέμα του Σοφουλάρ, γιός του Συμούλ, (Στάθη Αμαραντίδη) έχει διαπρέψει στην Ποντιακή Μουσική. Μικρό βιογραφικό εδώ.

Ένα ποντιακό χιουμοριστικό απο τραγούδι του ιδίου.